Sympatycznych było jedynie kilka scen z rosyjskim generałem.
Tym sposobem całkowicie wyleczyłem się z potrzeby poznania dalszej twórczości Borisa Akunina.
Wysłuchałem w niezłej interpretacji Filipa Kosiora.
3/10
Tego nie znam, to jakieś popłuczyny po głównym cyklu. Cykl z Erastem Fandorinem jest jednym z lepiej napisanych kryminałów. Ze świetną Diamentową karocą.
Powieść o nieprzystosowaniu, o tym, że ludzie mogą być bardzo różni, ale mimo wszystko jakoś się dogadać. Rzecz podana w tonie słodko-gorzkim ale jednak w sposób lekki, z dystansem, humorem i sporą dozą ciepła i optymizmu. Momentami ta lekkość jest nazbyt pastelowa, czasem niemal slapstickowa, do tego postacie miewają zbyt gruby kontur. Wszystko to współgra ze sobą, jednak nie do końca wierzymy w realność prezentowanych zdarzeń.
Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Marcina Popczyńskiego.
8/10
"Operacja Whirlwind" James Clavell. W niezłej interpretacji. Zeszło mi z tą powieścią, bo urlop przyhamował słuchanie, a tu jest dużo godzin słuchania. Nawet przy prędkości 1,25. Iran, rewolucja Chomeiniego. Zaczyna robić się gorąco dla obcokrajowców i Irańczyków, którzy nie popierają religijnego terroru. W centrum fabuły jest kilku w porywach do kilkunastu bohaterów, głównie pilotów SG Helicopters, których życie powoli staje się coraz trudniejsze z powodu sytuacji politycznej. Fabuła jest luźno powiązana z "Noble House", można ją zatem czytać/słuchać niezależnie od tego, czy się zna poprzednie części. Co najwyżej przeoczy się smaczki dotyczące tego co wydarzyło się po finale "Noble House". Nie dałbym rady przeczytać tej powieści - a wcześniej planowałem jej kupno - bo taki sposób przedstawiania wydarzeń i sama fabuła mocno skoncentrowana na równolegle przedstawianych wydarzeniach, plot twisty - nie podchodzą mi przy czytaniu. Zaraz byłbym niecierpliwy i chciał wiedzieć co dalej, kiedy autor zawiesza jeden wątek na rzecz innego. Już przy "Noble House" miałem z tym problem i słuchanie było lepsze niż czytanie. Dlatego cieszę się, że przesłuchałem, a nie czytałem, dzięki temu bardziej doceniłem tę powieść. Choć nie łudzę się - nie wrócę już do niej.
_________________ There must be some way out of here, said the joker to the thief,
There's too much confusion, I can't get no relief.
"444" Macieja Siembiedy. Czyta Marcin Perchuć. Zachęcony polecanką Fidela i po przeczytaniu, że Siembieda to nowa gwiazda polskiej literatury rozrywkowej - zaryzykowałem. I było nieźle. Fabuła momentami wydawała mi się prościutka i naiwna, ale co tam, pierwsze koty za płoty. Bo słuchało się tego z ciekawością. Autor zadbał o detale i przedstawił fabułę w sposób zajmujący. Czegóż tu nie ma: zaginiony, tajemniczy obraz Matejki, arabska przepowiednia, historia od X wieku po wiek XXIII (to akurat w epilogu). Wszystko przedstawione tak, że może nie padam z zachwytu, ale jestem na tyle usatysfakcjonowany, że wrzuciłem na listę wszystko Siembiedy co znalazłem na Storytel.
_________________ There must be some way out of here, said the joker to the thief,
There's too much confusion, I can't get no relief.
Jestem w trakcie słuchania Shoguna. Potężna cegła, dopiero 6%, ale póki co jestem prawie, że zafascynowany.
Dopiero pierwszy kontakt z prozą Mistrza?
W każdym razie, świetna rzecz!
Nie, czytałem jeszcze lata temu Króla szczurów. Było niezłe, ale nie siadło na tyle, żebym zaraz rzucił się na inne pozycje (zwłaszcza, że to takie cegły).
Twoja strata. Przygody Erasta Fandorina to jest top retro kryminału. Nawet magisterkę o tym pisałam. Po prostu Masa to jakieś ścinki, u nas to nawet nie wyszło w papierze.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Twoja strata. Przygody Erasta Fandorina to jest top retro kryminału. Nawet magisterkę o tym pisałam. Po prostu Masa to jakieś ścinki, u nas to nawet nie wyszło w papierze.
Ja bym tylko dodał, że pierwszy tom (Azazel) jest nieco słabszy, bo on jednak trochę przypomina scenariusz z Bonda, a nie z kryminału. A potem jest super do najlepszej w cyklu Diamentowej karocy. Po niej już powiedziałbym, że trochę jakość spada, ale nadal jest to ścisła czołówka retro kryminału.
Zgadza się, gęste kończy się na Diamentowej i Azazel ciutkę słabszy.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Wszystkiego przeczytać się nie da. Każdy klucz służący eliminacji lektur, na wagę złota. Dla mnie ten Fandorin stoi koło Dresdena, Felixa Castora i podobnych upośledzonych. Szansa na zysk minimalna.
To zupełnie inna liga, ale jak wolisz Siembiedę, to szerokiej drogi.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Owszem wolę Siembiedę, daruj sobie protekcjonalny ton. Poznałem cztery jego pozycje, Akunina jedną. I porównanie wygląda miażdżąco na korzyść Siembiedy. Nie jest to twórczość wybitna ani bezbłędna, niemniej to solidnie wykonana rozrywka z pewnymi ambicjami i niezłymi aspektami, szacunkiem do czytelnika i dystansem do siebie. To co otrzymałem od Akunina, to komiksowe disco-polo zmiksowane z żenadą intelektualną Bonda. Czytanie tych pretensjonalnych wypocin było miejscami bolesne. Być może w serii z Fandorinem jakoś się spiął i są to książki o wiele lepsze, ale nie mam najmniejszej ochoty tego sprawdzać bo jestem człowiekiem małej wiary i kompletnie w to nie wierzę.
Przecież ci tłumaczę, że z Akunina wziąłeś popłuczyny. Uroczy akurat z twojej strony jest tekst o darowaniu sobie protekcjonalnego tonu:) I to po w zasadzie neutralnym zdaniu. EOT.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Akunin jest przeciwko Putinowi, od lat. I nie nazwałabym go piewcą Rosji. Po prostu część powieści, m.in. cały cykl o Fandorinie, to kryminały retro.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Po co swary głupie? Przyjąłem, zrozumiałem i dalej nie mam ochoty. Mam mnóstwo rzeczy do przeczytania i nawet przekonany umiescilbym Akunina w kolejce na miejscu o numerze co najmniej czterocyfrowym. Rzeczy o których dyskutujemy odpalam tylko w wersji audio do słuchania w aucie zamiast radia. Fandorina nie ma na Storytelu więc dyskusja jest czysto akademicka.
Akunin jest przeciwko Putinowi, od lat. I nie nazwałabym go piewcą Rosji. Po prostu część powieści, m.in. cały cykl o Fandorinie, to kryminały retro.
cóż, posługuje się tylko ułomną wikipedią,
a tam stoi
Cytat:
Akunin postanowił skupić się na stworzeniu cyklu książek popularnonaukowych dotyczących historii Rosji[1]. W swym nowym przedsięwzięciu zamierza wzorować się na monumentalnej pracy Nikołaja Karamzina, „Historii państwa rosyjskiego”[1]. Akunin podkreślił potrzebę stworzenia takiej historii Rosji, która napisana językiem potocznym, byłaby zrozumiała dla wszystkich[1]. Pragnie też stworzyć dzieło będące apolityczne i aideologiczne, które w jak najbardziej obiektywny sposób będzie prezentować dzieje rosyjskie[1]. Pierwszy tom ma obejmować wydarzenia do momentu mongolskiego najazdu na Ruś[1].
dawnom już tą historię studiował, ale pisanie o dziejach rosyjskich gdzie wspomniany pierwszy tom ma dot." wydarzenia do momentu mongolskiego najazdu na Ruś" jakoś mnie bodzie.
jakies takie wielkoruskie kompleksy wychodzą... nawet jeśli niezwolennik putina
Tych jego książek o historii Rosji nie znam, bo nie wyszły w Polsce, więc się nie wypowiem. Ale przeczytałam prawie wszystkie kryminały i w zasadzie oprócz dwóch ostatnich o Eraście zawsze były bdb.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
"Wiatrogon aeronauty" Jima Butchera. Czyta niezawodny Maciej Kowalik. Ale przyjąłem tę powieść dosyć letnio. Dobre tempo, fabuła umiarkowanie ciekawa, jednak dosyć szybko mi się znudziła. Głównie za sprawą świata. Nie przemawiają do mnie takie wielkie wiszące miasta, czy co to tam było. Może przesłucham drugą część, jeśli kiedyś zostanie wydana, a może nie. Bo jest w tej powieści jakiś punkt zaczepienia do większej i może ciekawszej historii. I widać, a raczej słychać to już w pierwszym tomie, nie trzeba czekać - jak w przypadku przygód Dresdena - aż się fabuła rozwinie w coś większego niż "zlecenie odcinka".
_________________ There must be some way out of here, said the joker to the thief,
There's too much confusion, I can't get no relief.
"Wojna makowa" Rebecca F. Kuang. Najpierw przesłuchałem "Babilon" tej autorki. Bardzo interesująca powieść, którą wybiła się do mejnstrimu, a recenzowały tę powieść serwisy, czy media, które fantastyką zajmują się bardzo sporadycznie, zgoła wcale (w Polsce np. Kultura Liberalna). Postanowiłem sprawdzić, o co chodzi z tym szumem wokół tej pisarki i "Babilon" pozytywnie mnie zaskoczył. Zatem wrzuciłem na listę jej debiutancką powieść, będącą częścią pierwszą trylogii.
I znowu: pozytywne zaskoczenie. Miałem opory wcześniej, ponieważ sądziłem, że to jakaś kolejna młodzieżówka, a tymi się ostatnio przesyciłem do potężnych mdłości czytając je do recenzji. Drugi powód omijania: wydawca. Z całym szacunkiem dla Fabryki Słów - kojarzą mi się z pulpową fantastyką, literackim fast foodem. A tu okazuje się, że może niekoniecznie. Już wcześniej czytałem (wydaną przez FS) osadzoną w podobnych klimatach powieść Shelley Parker-Chan "Ta, Która Stała Się Słońcem", która okazała się pozytywnym zaskoczeniem.
Zatem pokonałem uprzedzenia odnośnie "Wojny makowej" i powieść mi się bardzo spodobała. W zasadzie, nie powinna. Ponieważ setting mamy "typowy", kolejne feudalne pseudośredniowiecze, którego nudę "łagodzi" orientalność (chińskopodobna). Główna bohaterka, jak u Shelley Parker-Chan, to dziewczyna na drodze bohatera czyli od zera do zbawiciela. Ale te zastrzeżenia, które budzą generalnie ziew, w ogóle straciły na znaczeniu, ponieważ Rebecca F. Kuang bardzo dobrze opowiada, dobrze pisze, a do tego niegłupio. Od razu po zakończeniu części pierwszej włączyłem część drugą. Podobało mi się czerpanie w tym pseudośredniowieczu z historii nowożytnej (wojna z Japonią i rzeź Nankinu). Zastrzeżenia oczywiście mam (wspomniana droga bohatera i pokonywanie przeciwności losu - choć głównie dzięki inteligencji, uporowi i sprytowi a nie mocom, które objawiają się późno i nie są oczywiste). Ale trawestując klasyka, minusy nie przesłaniały plusów. Dałem 4 gwiazdki w Goodreads.
_________________ There must be some way out of here, said the joker to the thief,
There's too much confusion, I can't get no relief.
Odpadłam po pierwszym tomie Wojny makowej, bo to było takie drewno i żenua, że zgroza brała.
_________________ Im mniej cię co dzień, miodzie, tym mi smakujesz słodziej/I słońcem i księżycem, rozkoszą nienasyceń/szczodrością moich dni - dziękuję ci
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Nawet przy prędkości 1,25. Iran, rewolucja Chomeiniego. Zaczyna robić się gorąco dla obcokrajowców i Irańczyków, którzy nie popierają religijnego terroru. W centrum fabuły jest kilku w porywach do kilkunastu bohaterów, głównie pilotów SG Helicopters, których życie powoli staje się coraz trudniejsze z powodu sytuacji politycznej. Fabuła jest luźno powiązana z "Noble House", można ją zatem czytać/słuchać niezależnie od tego, czy się zna poprzednie części. Co najwyżej przeoczy się smaczki dotyczące tego co wydarzyło się po finale "Noble House". Nie dałbym rady przeczytać tej powieści - a wcześniej planowałem jej kupno - bo taki sposób przedstawiania wydarzeń i sama fabuła mocno skoncentrowana na równolegle przedstawianych wydarzeniach, plot twisty - nie podchodzą mi przy czytaniu. Zaraz byłbym niecierpliwy i chciał wiedzieć co dalej, kiedy autor zawiesza jeden wątek na rzecz innego. Już przy "Noble House" miałem z tym problem i słuchanie było lepsze niż czytanie. Dlatego cieszę się, że przesłuchałem, a nie czytałem, dzięki temu bardziej doceniłem tę powieść. Choć nie łudzę się - nie wrócę już do niej.
Też uważam "