Gdybym ja traktował przeczytanie 4 książek na miesiąc jako kryzys, to by znaczyło, że jestem w permanentnym kryzysie ...
Rzadko kiedy udaje mi się przekroczyć przeczytanie 30 książek/rok.
Co do "zaczynam czytać i zasypiam" to też tak czasami mam. Ewidentnie zmęczenie, po jakimś czasie przechodzi. Bo raczej wpływu nie miało to o w danym momencie czytałem. Chociaż są ksiażki które mnie usypiały, ale to insza inszość ... ;-)
Z serii wydawniczych zbieram (w miarę, bo ceny zaporowe olewam) tylko UW, brakuje mi słownie kilku książek.
Z Artefaktów i Wehikułów mam chyba około połowy - ale po prostu to co chciałem.
Mam też około połowy książek z czarnej serii popularnonaukowej od Prószyńskiego, i tu czasami mam napad i dokupuję trochę z tego co mi brakuje.
Co do zasady jednak raczej kupuję po autorach, a nie po wydawnictwach.
Ale mam po rodzicach serie wydawnicze Iskier, Czytelnika i PiW, chyba lata 70-80. ;-) Nie wiem czy w całości (musiałbym poszukać listy całości), ale coś około 400 książek. ;-) Nie, przeczytałem tylko część z nich ...
_________________ Załączam różne wyrazy i pozdrawiam
Goldsun
Z kryzysem czytelniczym poradziłem sobie w taki sposób, że się po prostu z nim pogodziłem. W całym poprzednim roku przeczytałem chyba tylko dwie papierowe książki. Cała reszta (też nie jakoś kosmicznie dużo) to były audiobooki.
Ale za to teraz kupuję sporo albumów fotograficznych
U mnie kryzys objawia się tym, ze czytam na raz 10 książek i żadnej nie jestem w stanie skończyć. teraz mam łatwiej, bo na jakiś czas mogę przerzucić się na jakąś serialinę, ale i to bywa zwodnicze, bo czasem próbuję po kolei następne seriale i żadnego nie mogę skończyć i wtedy pozostaje picie alkoholu i to jest dobre, bowiem ze względu na stan zdrowia muszę to szybko kończyć.
_________________ Nie było Nieba ani Ziemi, ino jeden dumb stojał.
U mnie kryzys od lat trwa, w tym roku przeczytałem tylko 2 całe książki, oba kryminały, zamówiłem właśnie 9 innych (różnych autorów) i zobaczę czy też poejdą.
Skłamałem, przeczytałem jeszcze Balladę o Czarnym Tomie ale to ma z 10 stron
_________________ Beata: co to jest "gangrena zobczenia"?
Fidel-F2: Pojęcie wprowadził Josif Wissarionowicz
Fidel-F2: Jak choćby raz opuścisz granice rodiny, ty już nie nasz, zobczony.
Fidel-F2: Na tę gangrenę lek jest tylko jeden.
Próbuj. Przegrywaj. Nieważne. Próbuj po raz kolejny. Przegrywaj po raz kolejny. Przegrywaj lepiej
absolutny kryzys od pół roku - praca
nie mam czasu na książki, rpgi, seriale, gry to już i tak dawono nie
już w marcu miałem mieć wincej czasu, ale nie...
U mnie kryzys czytelniczy objawia się tym, że ciągle coś tam poczytuję, ale mało co mi się podoba. Ale zaczęłąm odpuszczać kończenie książek. Jak mi się znudzi i ją zostawię, to rzadko później do niej wracam.
Dobrze chociaż, że te książki nie zajmują miejsca na półkach.
_________________ Nie mów kobiecie, że jest piękna. Powiedz jej, że nie ma takiej drugiej jak ona, a otworzą ci się wszystkie drzwi.
Jules Renard
Mniej więcej na tym etapie, w tym wieku, kończy się przygoda wielu osób z czytaniem. Proza życia, inne obowiązki, inne zajęcia, inne...
Jeśli ktoś się kiedyś zastanawiał, dlaczego taką przewagę maja tytuły młodzieżowe, inicjacyjne, pseudomlodzieżowe itp. Teraz już wie. Wytrenowanie czytelnika więcej niż przeciętnego trwa latami i do trenowania nadaje się niewielu. W dodatku tak szybko odchodzą ...
Przeczytałem w tym roku 27 książek. Jeszcze pół biedy jak te książki wciągają (cały Abercrombie, Olimp/Ilion czy Project Hail Mary), ale było też kilka wtop jak Ambasadoria, Futu.re, Czarne Słońce. Przypomniałem sobie też całe Ziemiomorze i może to nie było takie rozczarowanie jak powrót do Fundacji po 20 latach, ale było dość wolno, czasami nudnawo i posępnie.
Był czas, że przez lata w ogóle żadnej książki nie przeczytałem, po prostu mnie nie ciągnęło.
Mniej więcej na tym etapie, w tym wieku, kończy się przygoda wielu osób z czytaniem. Proza życia, inne obowiązki, inne zajęcia, inne...
Jeśli ktoś się kiedyś zastanawiał, dlaczego taką przewagę maja tytuły młodzieżowe, inicjacyjne, pseudomlodzieżowe itp. Teraz już wie. Wytrenowanie czytelnika więcej niż przeciętnego trwa latami i do trenowania nadaje się niewielu. W dodatku tak szybko odchodzą ...
Eeee, ja to raczej jestem już za tą granicą. ;-)
Jak w zeszłym roku kupiliśmy sobie ogródek, to się znajomi śmiali, że widać, że już do emerytury bliżej niż dalej i się powoli szykujemy. ;-)
Ale na razie na odchodne się nie wybieram. ;-)
Inna sprawa, czy jestem wytrenowanym czytelnikiem. -)
_________________ Załączam różne wyrazy i pozdrawiam
Goldsun
Jak zacząłem Ambasadorię to po kilkudziesięciu stronach się załamałem.
Ale...
Ramy - w tym względzie autor niczego szczególnego nie wymyślił. Nurt to morza i oceany, okręty to brytyjskie żaglowce a zanurzacze to kadra oficerska tych żaglowców. Sama Ambasadoria to dzielnica zachodnich ambasad w Pekinie pod koniec XIX w. a cała historia oparta jest na powstaniu bokserów i oblężeniu przez nich owej dzielnicy. W tle mamy wojny opiumowe i brytyjską politykę imperialną. Oczywiście Mieville wszystko to fikuśnie ponazywał i przybrał w kwiatki SF. Naturalnie rzecz nie jest przeprowadzona literalnie. Trochę mnie to rozczarowało, trochę bawiło, podczas lektury miałem zajęciem z dopasowywaniem historii do fikcji. Druga sprawa to sposób pisania, narracja. Rajciu, jak ten facet potrafi nawsadzać waty i plastiku. Na szczęście po 200 stronach zmniejsza tę dawkę a bardziej skupia się na fabule i akcji. Niestety większości postaci Mieville'a nie rozumiem, nie przekonują mnie ich motywacje, emocje, nie bardzo wiem o co im chodzi, po co łażą w te i we wte i po co smucą drętwe teksty. Z mojego punktu widzenia budowanie tła i rysowanie postaci wychodzi mu bardzo słabo. Paradoksalnie bardziej do mnie dotarli Ariekeni niż ludzie. Na szczęście mamy warstwę z konceptem językowym i to jest majstersztyk i w połączeniu z większym naciskiem na akcję w drugiej połowie książki ratuje sytuację. Dla tej drugiej połowy warto znieść katusze pierwszej i ostatecznie jestem jednak zdania, że książkę warto przeczytać, pomysł z językiem jest wyjątkowy.
Fidel-F2, z tą Ambasadorią to wyszło tak, że chciałem w końcu przeczytać Dworce Perdido, byłem świeżo po Nakręcanej Dziewczynie i miałem ochotę na coś w tym klimacie, tylko zniesmaczyła mnie cena na Allegro i stwierdziłem, że w takim razie chwycę coś innego od Mieville'a. Przyznam się szczerze, że wolę jednak książki nastawione na akcję czy bohaterów niż na jakieś filozoficzne rozkminy. Może czyni to ze mnie podręcznikowego zjadacza popkulturowego gówna - sens mojej wypowiedzi był ogólnie taki, że #najgorzej jak się trafi na średnią/poniżej średniej książkę kiedy wlatuje jakiś książkowy weltschmerz. No ale ciężko wiedzieć przed przeczytaniem książki czy ona jest dobra czy nie...
Ja miałem takie odczucie, jakby Dworzec Perdido i Ambasadorię pisały dwie różne osoby.
Mieville'a najbardziej cenię za Miasto i miasto. Koncepcja tej powieści mnie rozwaliła, myślę też, że żeby w pełni ją docenić trzeba było najpierw trochę pożyć w komunie.
Nieźle wspominam też Toromorze.
_________________ Kiedy jesteś martwy, nie wiesz, że jesteś martwy. Cały ból odczuwają inni.
To samo dzieje się, kiedy jesteś głupi.
(Lemmy)
Gdybym ja traktował przeczytanie 4 książek na miesiąc jako kryzys, to by znaczyło, że jestem w permanentnym kryzysie ...
Tylko ja tyle to już od dawna nie czytam, może poza zrywami.
MrSpellu napisał/a:
Z kryzysem czytelniczym poradziłem sobie w taki sposób, że się po prostu z nim pogodziłem.
Ja chyba właśnie do tego dochodzę.
AM napisał/a:
Mniej więcej na tym etapie, w tym wieku, kończy się przygoda wielu osób z czytaniem. Proza życia, inne obowiązki, inne zajęcia, inne...
Gdybym siedział w jakiejś piwnicy, pewnie z nudów bym znowu zaczął czytać.
AM napisał/a:
Jeśli ktoś się kiedyś zastanawiał, dlaczego taką przewagę maja tytuły młodzieżowe, inicjacyjne, pseudomlodzieżowe itp. Teraz już wie. Wytrenowanie czytelnika więcej niż przeciętnego trwa latami i do trenowania nadaje się niewielu. W dodatku tak szybko odchodzą ..
Nigdy o tym w ten sposób nie myślałem. Nie mam bólu dolnej części ciała o produkcję młodzieżówek. A nawet jeśli kiedyś miałem, dawno z tego wyrosłem. W takim razie należy kibicować i mieć nadzieję, że jednak zauważalny procent czytelniczo "dorośnie" i wciąż będzie komu kupować i trudniejsze książki.
Elektra napisał/a:
Ja nie wyobrażam sobie skończyć z czytaniem. W razie czego wrócę do tego, co już znam. I czeka na przypomnienie.
Takiego końca, że w ogóle nie otwieram książek też sobie nie wyobrażam. Wciąż jest to dla mnie sposób na relaks, potrafię się odciąć, bardziej mnie angażuje niż film, tylko jakoś czasu mało, a i sił nie zawsze starcza. Widzę kolosalną różnicę między kilkudziesięcioma stronami w tygodniu (po jakimś uśrednieniu) a tysiącami pochłanianymi 10 czy 15 lat temu.
Naprawdę, nie należy ufać apostołom prawdy. Naprawdę kłamcę zdradza podkreślanie prawdy, jak tchórza zdradza podkreślanie waleczności. Naprawdę wszelkie podkreślanie jest formą skrywania albo oszustwa. Formą narcyzmu. Formą kiczu.
"Oszust", Javier Cercas
Mieville'a najbardziej cenię za Miasto i miasto. Koncepcja tej powieści mnie rozwaliła, myślę też, że żeby w pełni ją docenić trzeba było najpierw trochę pożyć w komunie.
Koncepcja była naprawdę fajna, ale można chyba z niej było wycisnąć więcej; jest brytyjski serial na podstawie, recenzje ma takie sobie, niestety nie udało mi się znaleźć i obejrzeć, ktoś coś?
Mieville w ogóle to jest genialny scenograf i nawet, jeśli fabuła czasem kuśtyka, to konstrukcją świata mi to wynagradza. Poza tym finał Żelaznej rady to jest arcymistrzostwo świata, tej rubieży będę bronił do śmierci (Żelazna rada i Blizna to chyba mój top Mievillowy).
Ale z drugiej strony - mam od dwóch lat na półce Ostatnie dni Nowego Paryża i nawet stroniczki nie przerzuciłem, ech.
_________________ * W celu uzyskania dalszych informacji uprasza się o ponowne przeczytanie tego postu.
U mnie kryzys objawia się tym, ze czytam na raz 10 książek
To nie kryzys, ja mam zawsze czytane jednocześnie kilkanaście, z nich część kończę, do części wracam za parę miesięcy itd. A wczoraj słuchałem jakiegoś wywiadu Ryszarda Koziołka i ładnie to nazwał "czytaniem symultanicznym", spodobało mi się
_________________ "Różnorodność warto celebrować, z niej bowiem rodzi się mądrość." Duiker, historyk imperialny (Steven Erikson "Malazańska Księga Poległych")
Wracać do książki po kilku miesiącach? Mi trzy tygodnie wystarczą, żebym zaczął zapominać co, kto i gdzie robił. To mój główny demotywator przy czytaniu cykli - albo wszystko jednym ciągiem, albo za głowę zachodzę co się działo w poprzednim tomie.
Koncepcja była naprawdę fajna, ale można chyba z niej było wycisnąć więcej; jest brytyjski serial na podstawie, recenzje ma takie sobie, niestety nie udało mi się znaleźć i obejrzeć, ktoś coś?
Serial taki sobie. Nie całkiem oddaje to, co (chyba?) "poeta chciał przez to powiedzieć", ale plus za podjęcie próby.
_________________ Kiedy jesteś martwy, nie wiesz, że jesteś martwy. Cały ból odczuwają inni.
To samo dzieje się, kiedy jesteś głupi.
(Lemmy)
Wracać do książki po kilku miesiącach? Mi trzy tygodnie wystarczą, żebym zaczął zapominać co, kto i gdzie robił. To mój główny demotywator przy czytaniu cykli - albo wszystko jednym ciągiem, albo za głowę zachodzę co się działo w poprzednim tomie.
No to ja nie mam takiego problemu. Niby nic nie pamiętam, a jak zaczynam czytać dalej to wszystko mi się przypomina raz dwa.
A wracając do tematu kryzysu czytelniczego, to jak mnie dopada taki niby kryzys, czyli niechęć do tego co czytam to od razu skaczę po gatunkach. Czyli z powieści do książek o militariach, reportaży, poezji, esejów, biografii, filozofii. Zawsze działa. Po prostu raz na jakiś czas może się przyblokować coś z beletrystyką. A jak już bardzo przyciśnie to wracam po raz setny do "Innych pieśni" Dukaja, czy jego "Xavrasa Wyżryna" albo z przeciwnej strony barykady, do mojego guilty pleasure czyli odkrytych w pandemii książek z Warhammera 40000. Taka Herezja Horusa ze swoim cudownym patetyzmem i już u nas wydanymi ponad 30 tomami działa kojąco.
_________________ "Różnorodność warto celebrować, z niej bowiem rodzi się mądrość." Duiker, historyk imperialny (Steven Erikson "Malazańska Księga Poległych")
W kryzysie czytelniczym jestem permanentnie od okolic 2015 roku, kiedy zacząłem studia prawnicze, co równocześnie zbiegło się z powiększeniem rodziny Od tamtego okresu ilość czytanych książek spadła na tyle drastycznie, że - podobnie jak u toto - liczba kupowanych pozycji zaczęła przewyższać ilość czytanych Na ten moment mam około 300 książek, które czekają na przeczytanie, więc przy obecnym tempie czytania - mógłbym już nic nie kupować i mam wystarczającą ilość lektur do emerytury
A ile czytam? Przy dobrych wiatrach, czyli jak nie mam za dużo roboty z pisaniem apelacji i innych pism procesowych i jak nic więcej się nie dzieje, to czytam 1-2 książki miesięcznie, oczywiście zależy od grubości i trudności tekstu. Ostatnio preferuję też pozycje, które mają krótkie rozdziały, coby móc bezboleśnie machnąć kilka stron podczas posiedzenia w kibelku
btw. ciągle aktualna jest teza Orka: Życie to dziwka, czytasz za mało, a potem umierasz
_________________ Życie to dziwka, czytasz za mało, a potem umierasz [Stary Ork]
Zaginiona to zamknięte środowisko, coś jak oddział zamknięty krążący wokół Czarnej Dziury Szaleństwa, najlepiej nie zwracać uwagi na sens bo on tu rzadko występuje [utrivv]
"Finezja perfidii rozumowania ściga się w nich z cyniczną sofistyką" [prof. Waltoś o działaniach PiS dot. wymiaru sprawiedliwości]
Przy nich to przestaje być guilty pleasure a zaczyna być solidna fantastyka. Taki cykl "Duchy Gaunta" uwielbiam po prostu.
A z WH40K najlepszy reset ot na takiej "Bitwie o Kieł"
Jachu napisał/a:
W kryzysie czytelniczym jestem permanentnie od okolic 2015 roku, kiedy zacząłem studia prawnicze, co równocześnie zbiegło się z powiększeniem rodziny
Studia to pikuś, czytałem dużo. Początek roboty mnie przemielił, ale jak poszedłem na swoje to nie poświęcam czytania.
Jachu napisał/a:
Przy dobrych wiatrach, czyli jak nie mam za dużo roboty z pisaniem apelacji i innych pism procesowych i jak nic więcej się nie dzieje, to czytam 1-2 książki miesięcznie,
Z doświadczenia: im krótsze pismo a zwłaszcza apelację piszesz tym efekty w sądzie większe. Rozdymanie apelacji jest przereklamowane, przecież sędziowie poza zarzutami i tak tego nie czytają. Walisz co rzeczywiście chcesz napisać w zarzutach, rozbudowanych, coby załapali o co ci chodzi, a uzasadnienie dla potomnych tylko.
_________________ "Różnorodność warto celebrować, z niej bowiem rodzi się mądrość." Duiker, historyk imperialny (Steven Erikson "Malazańska Księga Poległych")
W kryzysie czytelniczym jestem permanentnie od okolic 2015 roku, kiedy zacząłem studia prawnicze, co równocześnie zbiegło się z powiększeniem rodziny
Studia to pikuś, czytałem dużo. Początek roboty mnie przemielił, ale jak poszedłem na swoje to nie poświęcam czytania.
Wiem wiem, na samych studiach jeszcze w miarę czytałem, bo do Wrocławia jeździłem pociągami, więc po drodze jeszcze udawało mi się czytać. Bardziej chodziło mi o to, że od tego okresu zaczęła się równia pochyła i jednak w związku ze sporymi zmianami w życiu jednak to czytanie musiało nieco odejść na dalszy plan.
Tomasz napisał/a:
Jachu napisał/a:
Przy dobrych wiatrach, czyli jak nie mam za dużo roboty z pisaniem apelacji i innych pism procesowych i jak nic więcej się nie dzieje, to czytam 1-2 książki miesięcznie,
Z doświadczenia: im krótsze pismo a zwłaszcza apelację piszesz tym efekty w sądzie większe. Rozdymanie apelacji jest przereklamowane, przecież sędziowie poza zarzutami i tak tego nie czytają. Walisz co rzeczywiście chcesz napisać w zarzutach, rozbudowanych, coby załapali o co ci chodzi, a uzasadnienie dla potomnych tylko.
Tomasz, to jest dla mnie oczywiste, choć nie zawsze wychodzi w praniu. Toczę ze sobą takie boje, aby pisać jak najmniej, a jednocześnie jak najbardziej "esencjonalnie" Najdłuższą apelację (ale to jeszcze jako aplikant) napisałem na 11 stron, ale to sprawa rozwodowa była i jednak musiałem kilka rzeczy dotyczących zachowań pozwanego uwypuklić, aby sąd apelacyjny "złapał". I złapał, więc to była dobra droga Najkrótszą apelację napisałem na 3 strony Nawet na egzaminie radcowskim mieściłem się na 7-8 stronach, ale tam musiałem (i chciałem ) wykazać się elokwencją i umiejętnym posługiwaniem się językiem prawniczym
Tu bardziej chciałem pokazać, że czasem są takie momenty, że kilka rzeczy jednocześnie się nawarstwia, a że z reguły są terminowe, to po prostu nie dam rady wydłużyć doby i znaleźć czas na czytanie. Ale faktycznie, najtrudniejszy moment miałem jak zacząłem radcowanie - 3 tygodnie nie wiedziałem gdzie ręce włożyć. Za dużo się działo. Teraz już jest faktycznie spokojniej. Tylko pojawia się myśl, że powinienem robić coś więcej, bo dwa dni w tygodniu mam wolne i przydałoby się coś jeszcze zarobić...
_________________ Życie to dziwka, czytasz za mało, a potem umierasz [Stary Ork]
Zaginiona to zamknięte środowisko, coś jak oddział zamknięty krążący wokół Czarnej Dziury Szaleństwa, najlepiej nie zwracać uwagi na sens bo on tu rzadko występuje [utrivv]
"Finezja perfidii rozumowania ściga się w nich z cyniczną sofistyką" [prof. Waltoś o działaniach PiS dot. wymiaru sprawiedliwości]
Z doświadczenia: im krótsze pismo a zwłaszcza apelację piszesz tym efekty w sądzie większe. Rozdymanie apelacji jest przereklamowane, przecież sędziowie poza zarzutami i tak tego nie czytają. Walisz co rzeczywiście chcesz napisać w zarzutach, rozbudowanych, coby załapali o co ci chodzi, a uzasadnienie dla potomnych tylko.
Z doświadczeniami jest tak, że każdy ma własne. Ja piszę bardzo obszerne apelacje (średnio kilkanaście stron) i przez 8 lat nie chwyciła mi tylko jedna, IMO: jedna z lepszych. Oczywiście nie chodzi o mowę trawę tylko pogłębiony wywód logiczno-prawny, poparty skrupulatną analizą materiału dowodowego i wyszperanym orzecznictwem. Inna sprawa, że cywilne wydziały odwoławcze w SO Toruń i SA Gdańsk są bardzo wnikliwe, może w innych apelacjach moja praktyka miałaby mniejszy sens.
Żeby nie było off-topu: nie miewam kryzysów czytelniczych.
Czasu brakuje, ale czytanie na kiblu i w autobusach z reguły pozwala na zaliczenie 3-4 książek w miesiącu.
Ja tkwię w permanentnym subiektywnym kryzysie czytelniczym, czyli stale mam świadomość, że mógłbym, chciałbym i powinienem czytać więcej. Tyle że wieczorem, kiedy wreszcie naprawdę mam chwilę beztroskiej wolności, to ze zmęczenia padam na pysk i znacznie łatwiej wciągnąć jakiś odcinek (albo trzy) niezobowiązującego serialu niż wytężać wzrok nad drukiem/czytnikiem i koncentrować się na lekturze. Trzydzieści książek rocznie to u mnie bardzo dobry wynik, tylko że ostatnio żeby się do tej granicy zbliżyć, muszę sztukować komiksami
Ja jeszcze kryzysu nie miałem i nich nastąpi on jak najpóźniej. U mnie wygląda to tak, że choćby się waliło i paliło - czytam codziennie. Każdego dnia po mniej więcej 100 stron: w tygodniu w drodze na Polibudę, w weekend w domu (wtedy idzie oporniej - więcej rozpraszaczy). Tak już postępuję od niemal roku, wcześniej było właściwie identycznie, z tą różnicą, że czytałem po prostu trochę mniej stron dziennie. Poza tym staram się żonglować typami lektur: teraz męczę Czarną kompanię (polecam tylko pierwszy tom), niedługo skończę i zacznę Battle Royale, potem Peryferala, następnie Trylogię Husycką, no a później to już zbyt odległa przyszłość. Wszelkie cykle lecę jednym ciągiem, ogólnie czytam tylko jedną książkę naraz.
Cerber, zmieni ci się jak zaczniesz pracę i założysz rodzinę. To rozpraszacze level hard
_________________ Życie to dziwka, czytasz za mało, a potem umierasz [Stary Ork]
Zaginiona to zamknięte środowisko, coś jak oddział zamknięty krążący wokół Czarnej Dziury Szaleństwa, najlepiej nie zwracać uwagi na sens bo on tu rzadko występuje [utrivv]
"Finezja perfidii rozumowania ściga się w nich z cyniczną sofistyką" [prof. Waltoś o działaniach PiS dot. wymiaru sprawiedliwości]
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
...
