Ja parę dni temu obejrzałem poraz pierwszy [b]"Neon Genesis Evangelion"[/b] plus[b] "The End of Evangelion"[/b] (wszystko przez Spella). Nawet dla mojej zepsutej przez duszy, stawiającej ciężkie i pokręcone fabuły nad te lekkie i przyjemne, to był (i jest nadal) ciężki cios młotem prosto w czaszkę.
Ogólnie z anime jestem cienki. Kiedyś tam oglądałem Berserka, Serial Experiments Lain, Ghost in the Shell, Akirę, Hellsinga, Triguna i filmy Miyazakiego ale to chyba wszystko. Do NGE mnie nie ciągnęło przez jakieś głupie uprzedzenie "bo to mechy, bądźmy poważni". I żałuję, że nie obejrzałem wcześniej.
W ogóle nie widzę (po obejrzeniu 26 odc. plus "The End of...") przesłanek ku temu, żeby traktować film jako jakąś alternatywę dla odc. 25 i 26 serialu. To jest wg mnie dokładnie ta sama opowieść tylko że koniec serialu dzieje się na poziomie jaźni/umysłu Shinjego i Asuki a film przedstawia to samo tylko w realnym świecie. No ale piszę to po jednorazowym obejrzeniu bez jakiegoś skupiania się na dokładnym zapamiętywaniu szczegółów - na 100% umknęło mi ich sporo.
[quote="Bernkastel"]Ich rozterki były nużące, ilość ich patetycznych gadek przekroczyła mój próg wytrzymałości jakoś w połowie sezonu, [/quote]
+1. Oglądałam z chłopem i strasznie chichotał obserwując moje reakcje na 'ach, zaufam moim towarzyszom i ich umiejętnościom, wiedzą co mówią, mają tyle lat doświadczenia bablabla' i 'ach, mogłem pokonać wroga, ale nie zrobiłem tego, teraz wszyscy nie żyją, to przez mnie, to moja wina'. Emo-rozkminy strasznie kiepsko wpływają na umiejętności bojowe i autentycznie mnie wkurzało czasem jak bohaterowie reagowali ('nie idź sobie, dobij go, przecież zaraz wstanie i cię załatwi! aaaargh!' - a ja naprawdę jestem spokojną martvą).
Ale świat jest ciekawy i wciągnęły mnie zagadki. A sami tytani, ci zwyczajni, strasznie mi się z czymś kojarzą, ale nie mogę dojść z czym (wydawało mi się że z malarstwem Boscha, ale chyba nie o to chodzi).
[b] Psycho-pass [/b] - Bardzo fajna utopijno-dystopijna wizja, w zarysie przypominająca nieco Raport Mniejszości. Każdy obywatel ma na bieżąco monitorowany poprzez skan fal mózgu poziom przestępczości - po przekroczeniu danego poziomu (rośnie przez strach, stres, kompleksy, niespełnienie) z automatu jest zamykany poprzez stróżów prawa jako utajony kryminalista, w przypadkach skrajnych - od razu przeprowadza się egzekucje. Jako że praca w policji też stresującą bywa, większość brudnej roboty odstawiają łowcy - ludzie z poziomem przestęczości powyżej progu wolności ale poniżej egzekucji, pilnowani przez komisarzy, z których jedną jest główna bohaterka.
Pierwszy sezon to bardzo dobry serial, polecam. Spodobała mi się postawa i ostateczna decyzja głównej bohaterki, mocno niedomyślna w konwencji. Drugi sezon jest dwa razy krótszy i dwa razy gorszy, nie wprowadza nic ciekawego, odradzam.
[b] "Samurai Champloo" [/b] - kiedyś odpuściłem po 2 odcinkach. Teraz dałem się namówić na seans całości i żałuje. Strasznie słaby scenariusz, odcinki nudawe z osobna i z szczątkowym metaplotem, patent mieszania kultury dawnej japonii z stylistyką hip-hopu w sumie jest miły ale jest ozdobnikiem bez jakiegoś zamysłu. W dodatku oprawa muzyczna do dupy - zamiast big bandowej adrenaliny jak w Cowboy Bebop, tutaj nawet w sekwencjach akcji bywa grany smooth jazz, i to taki wybitnie windowo-podkładowy.
Odradzam, szczególnie tym napalonym po Cowboy Bebop (do którego swoją drogą boję się teraz wracać).
[b]Sidonia no Kishi [/b] https://www.youtube.com/watch?v=aq3Km1wUye8 - - troche Evangelion, troche Teknoman, trochę Homeworld i troche Freespace (walki). Taka mieszanka wystarcza by kupic mnie z miejsca. Do tego bardzo fajny design graficzny i kolorystyka. Kontrowersyjną sprawą jest animacja - całość produkcji to render 3D spłaszczony i wykomiksowany i o ile w sekwencjach walk ogląda się to super to widać że nie ma jeszcze ludzi którzy wiarygodnie potrafią animować przy tym zachowanie ludzkich ciał bez monition capture. Piętą achillesową jest niestety scenariusz który co prawda ma bardzo dobrą dynamikę na poziomie odcinka, ale na dłuższą metę sprawia że nie potrafie dać faka. Dobijające są bardzo infantylne i sztuczniackie relacje między postaciami, zwłaszcza jak skontrastuje się to z brutalnością obrazu. Jednym słowem - stracona szansa, ale dla fetyszyzmu walk kosmicznych można.
Naruto the Movie: Road to Ninja i The Last: Naruto the Movie. Czyli 9 i 10 film kinowy z uniwersum Naruto. Nie wiem jak pozostałe filmy Shippūden, ale te mają sens, coś wnoszą i ogólnie da się je oglądać.
[b]Road to Ninja[/b] zaczyna się od dziwnej konfrontacji z pokonanymi już wcześniej członkami Akatsuki. Wspólnymi siłami udaje się ich pokonać, misja zostaje wykonana, a drużyny po powrocie do wioski otrzymują pochwały. Poza Sakurą i Naruto. Naruto oczywiście nie ma od kogo otrzymać pochwał, zaś całe gadanie o nominacjach przypomina mu, że nadal ma rangę Genina. Zaś rodzice Sakury zawstydzają ją przy wszystkich, za co mówi kilka niepotrzebnych słów. Sprawa kończy się rodzinną sprzeczką, Sakura próbuje znaleźć zrozumienie u Naruto, który nieśmiało chce zauważyć "hej, moi rodzice nie żyją, więc kłótnia ze starymi nie jest najgorszą rzeczą, która może cię spotkać". Jakby tego było mało, pojawia się Zamaskowany i poddaje dwójkę ninja działaniu eksperymentalnego Tsukuyomi, co umieszcza ich w iluzjonistycznym świecie-pułapce. Pułapka wydaje się doskonała - w tej "rzeczywistości" to Sakura mieszka bez rodziców (którzy byli bohaterami i poświęcili się dla dobra wioski), zaś Naruto ma dom i kochających rodziców. I tu zaczynają się schody.
Zostało to rozegrane klasycznie - uważaj, czego sobie życzysz, bo może to się spełnić, i trzyma poziom.
Pomysłowe, zabawne, miejscami wzruszające
[b]The Last: Naruto the Movie[/b] to w ogóle inna bajka. Oficjalnie zaakceptowana kontynuacja, stanowiąca ukłon w stronę fanów paringu Naruto z Hinatą. Ma trochę słaszbych elementów, ale hej - film jest o relacjach Naruto z Hinatą. Czego chcieć więcej?
[b]"Mushishi" [/b]
[img]https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTsk1qNNCA3zjt62ezhFtirK0-54x55s2llayfAI1sXVtZb56bY[/img]
Obejrzałam wszystko z tej serii i jestem zachwycona, do tego stopnia, że szukam czegoś w podobnym klimacie.
Główny bohater jest Mushishi - zajmuje się badaniem Mushi, czyli takich stworzeń, które są niepodobne do żadnych innych organizmów. Każdy odcinek to osobna historia, które łączy główny bohater - Ginko ( swoją drogą ciekawe imię ^^ [i]Ginko Biloba[/i] to Miłorząb dwuklapowy) oraz oczywiście Mushi. Fabuła każdego odcinka jest ciekawa, większość z nich jest smutna, albo melancholijna. Po prostu mistrzostwo. Kreska też jest bardzo ładna, szczególnie podobają mi się mushi, według mnie niezbyt ładne są tylko postacie, ale ma to też swój urok. Tylko kilka postaci czymś się wyróżnia, większość jest bezbarwna i łatwo umyka z pamięci, w przeciwieństwie do ich historii.
[b]"Sword art online"[/b]
[img]https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRhcziepikxiN5JN8H03havT3JDJR0Nna4zlBqH8r04gffqX18I[/img]
Zostało mi polecone, przez kolegę i obejrzałam z zapartym tchem, ciągiem przez kilka dni. Przypuszczam, ze podobało mi się tak bardzo również dlatego, że sama przegrywam swoje życie w grach mmo, a wizja tego, że można by całemu wejść do takiej gry jest niesamowicie pociągająca. Dodatkowo poboczny wątek jest przyjemnie romantyczny. Historia zaczyna się od otwarcia serwerów nowej gry, dość szybko okazuje się, ze graczom uniemożliwiono wylogowanie się. Muszą oni dostać się na ostatnie piętro wieży. Niestety Ci co zostaną rozłączeni lub zginą w grze, umierają też w realnym świecie. Taka przynajmniej jest pierwsza połowa, druga połowa jest o niebo gorsza, chociaż też ciekawa. (Drugiej części na razie nie oglądałam, boje się trochę, że będzie bardziej kontynuacją 2 połowy i zniszczy mi wyobrażenie o całym anime).
Kreska całkiem spoko, chociaż nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie.
W ramach ciekawostki, około miesiąc temu na Polonii 1 codziennie o godz. 20:00 znowu emitowali "Yattamana", w tej samej wersji co ponad 20 lat temu. Niestety, nie wyemitowali wszystkich odcinków, bo na miejsce "Yattamana" wstawili jakąś latynoską telenowelę "Talizman".
Po latach stwierdziłem, że "Yattaman" to było zboczone anime i w sumie nie mogę pojąć, jak to możliwe, że anime będące z jednej strony ewidentnie dla dzieci (ataki na "czwartą ścianę", zwracanie się przez Boyakki'ego do widzów, wyjaśnienia dla widzów przez narratora), zawierało z drugiej strony sceny obmacywania biustu Miss Dronio przez Boyakki'ego, sceny podglądania kobiet w kąpieli i sceny obnażania Miss Dronio najpierw przez wybuch, później przez roboty Yattamanów.
Ci Japończycy musieli być naprawdę zboczeni.
Na szczęście, za dzieciaka nie zwracałem na to uwagi i nie zauważyłem tego zboczeństwa, bo zawsze czekałem tylko na to, jakie nowe robociki tym razem Yattamani wypuszczą przeciw Bandzie Drombo.
W ogóle to jak poszperałem w internecie, to odkryłem, że w latach 90. oglądałem więcej seriali anime niż mi się jeszcze do niedawna wydawało, tylko że o paru zwyczajnie zapomniałem, a czasem dwa różne seriale zlały mi się w jeden.
I tak, oglądałem nie tylko "Yattamana", "W królestwie kalendarza", "Tygrysią Maskę", "Kapitana Jastrzębia", "Bię - czarodziejskie wyzwanie", "Gigi'ego", "Sally czarodziejkę", "Fantastyczny świat Paula", "Księgę dżungli" i "Czarodziejkę z księżyca", ale również "Kaiketsu Zorro", "Białego Lwa Kimbę", "Baseballistę" (który w pamięci zlał mi się z "Gigi'm"), "Czarodziejskie Zwierciadełko" (które w pamięci zlało mi się z "Sally czarodziejką"), "Magiczne Igraszki" (które w pamięci zlały mi się z "Bią - czarodziejskim wyzwaniem"), poza tym znalazłem tytuł jednego anime, którego długo nie mogłem sobie przypomnieć - "Candy Candy".
Pamiętacie te piosenki tytułowe?
https://www.youtube.com/watch?v=EZdLJZDYbcg
https://www.youtube.com/watch?v=2NBUBqLt_-w
https://www.youtube.com/watch?v=h5d48iIcmc4
https://www.youtube.com/watch?v=UVfBQz57Qq8
https://www.youtube.com/watch?v=l8RYDYXRfDY
https://www.youtube.com/watch?v=LFjZjXHrLU0
https://www.youtube.com/watch?v=vGlJm52Cd7g
Swoją drogą ten Gigi to też był trochę zboczuszek, z tą jego obsesją na punkcie białych majteczek Anny i innych dziewczyn. ;)
Japończycy to chyba w ogóle zboczeńcy. :)
[b]Attack on Titan[/b]. No cóż, jak to zwykle bywa przy produkcjach na które jest hype, nie dorastają one do oczekiwań. Ale hej, ta popularność też nie wzięła się z powietrza.
AoT ma swoje dobre strony, ale też kilka koszmarków do przełknięcia.
Przede wszystkim, nie jest do produkt dla osób uczulonych na patos. Anime zazwyczaj stężenie patosu ma wyższe niż amerykańskie filmy, a i tak ten spokojnie plasuje się w topce.
Dalej jest seria sprzeczności - anime ma strasznie denerwujących bohaterów, ale trafia się kilku fajnych (którzy nawet mogą jakiś czas przeżyć, aby coś wnieść). Koncepcja walki wydaje się bardzo dopracowana, ale na całą resztę lepiej nie zwracać uwagi.
Fabuła jest przerażająco łatwa do przewidzenia, nie ma efektu zaskoczenia przy praktycznie każdym zwrocie akcji, ale mimo to wciąga, trzyma i nie puszcza. Oczywiście odpowiedzi na najważniejsze pytania nie otrzymujemy (do pewnego momentu jest to zrozumiałe, w finale - niewybaczalne).
Plany walk wyglądają bardzo ładnie, taktyki mają sens, lecz cała strategia nie trzyma się kupy. No i jak na kilka lat trenowania to strasznie niezdyscyplinowane oddziały. Zrozumiałbym kadetów, ale ludzie z ponoć elitarnych oddziałów odstawiający samowolkę zagrażającą całej jednostce? To nie Luizjana, nie kupuję tego.
Niemniej, czekam z niecierpliwością na drugi sezon.
[quote="Tixon"]Plany walk wyglądają bardzo ładnie, taktyki mają sens, lecz cała strategia nie trzyma się kupy. No i jak na kilka lat trenowania to strasznie niezdyscyplinowane oddziały. Zrozumiałbym kadetów, ale ludzie z ponoć elitarnych oddziałów odstawiający samowolkę zagrażającą całej jednostce? To nie Luizjana, nie kupuję tego. [/quote]
Generalnie to tam jest taki przemiał ludzi, że w pewnym momencie przestałam wierzyć w jakiekolwiek "elitarne oddziały". Najbardziej mnie rozbawiło to, jak w jednej scenie wraca wyprawa zwiadowców - pokiereszowani, zdziesiątkowani, zniszczeni, a ze dwa odcinki później formacja znowu jest pełna, ma samych doświadczonych ludzi i morale wysokie jak nigdy.
[quote="Tixon"](do pewnego momentu jest to zrozumiałe, w finale - niewybaczalne).[/quote]
Pozostaje mi tylko pod tym się podpisać. Finałem byłam okrutnie rozczarowana - do końca serii dotrwałam tylko dzięki oczekiwaniu na jakiekolwiek odpowiedzi czy nawet samą nadzieję na ich uzyskanie. A tu bohaterowie są w dupie na wszystkich frontach (z tego co pamiętam).
Mimo wszystko jednak czekam na drugi sezon, bo nadal pcha mnie ciekawość odnośnie uniwersum, tylko dlatego jestem w stanie znieść ten wszechobecny patos i nieciekawe postaci (jak dla mnie do końca może dotrwać tylko Mikasa, reszta do zaorania).
[quote="Lady_Aribeth"]Pozostaje mi tylko pod tym się podpisać. Finałem byłam okrutnie rozczarowana - do końca serii dotrwałam tylko dzięki oczekiwaniu na jakiekolwiek odpowiedzi czy nawet samą nadzieję na ich uzyskanie. A tu bohaterowie są w dupie na wszystkich frontach (z tego co pamiętam). [/quote]
Trochę zniecierpliwiony sięgnąłem po mangę i okolice. No i dowiedziałem się czegoś. Rzecz w tym, że gdyby coś zdradzili, wyszedł by z tego efekt domina.
Co więcej i tak z posiadanych na koniec informacji jesteś w stanie zaskakująco wiele co i kto wywnioskować (ale nadal brakuje - dlaczego?).
Niestety oglądałam to ze dwa lata temu, także sporo niuansów już zapomniałam, zaś bardzo dobrze pamiętam rozczarowanie brakiem choćby namiastki tego "dlaczego?" Bo (uwaga, spoilery z finału) do piwnicy nadal tak samo daleko, dziewczyna-tytan się zakrystalizowała, a Eren jak nic nie wiedział, tak nadal nic nie wie :mrgreen:
Eh, niech już wyjdzie ten drugi sezon, bo na razie to uniwersum się kapkę marnuje... xD
[b]Kono Subarashii Sekai ni Shukufuku wo[/b] (albo KonoSuba: God's Blessing on This Wonderful World) - Kazuma Satou, licealista (chyba) i nerdowy gracz (na pewno) ginie w bardzo żałosnych okolicznościach. W zaświatach spotyka Aque - boginię zawiadującą duszami, która przedstawia mu dwie opcje - niebo, albo reinkarnacja. Ale, ma też ofertę specjalną - przeniesie do paralelne świata (wyglądającego jak fantasy MMO) w nienaruszonym stanie. Ba, ma nawet startowy bonus - może ze sobą zabrać coś, sztuk jedna. Kazuma musi być w duszy powergamerem, bo wykorzystuje exploit i zabiera ze sobą Aquę.
Dobra, przeskoczmy dalej. Po kilku drobnych problemach (nie mamy żadnych pieniędzy!) Kazuma zapisuje się do gildii i zostaje poszukiwaczem przygód (statystyki przeciętne poza wysokim szczęściem) zaś Aqua dzięki high stats (poza szczęściem i inteligencją) wybiera prestiżową klasę arch priesta. Ale i tak jest praktycznie bezużyteczna, więc postanawiają otworzyć nabór do drużyny. Trafia im się glass cannon w postaci arch mage władającego najpotężniejszym typem magii - eksplozją, ale z limitem raz na dzień (i jest to literalnie próba odpalenia papierosa przy użyciu fireballa) oraz crusarder z minimalnymi zdolnościami ofensywnymi, bo wszystko poszło na rzecz bycia blockerem i przyjmowania na siebie obrażeń... ponieważ jest masochistką.
Jak się się domyśleć, anime jest nastawione na komedię i gagi, aczkolwiek trzeba przyznać, że nie są to jednorazowe wygłupy, lecz mające wpływ na fabułę wydarzenia.
Ogólnie sympatyczny przerywnik (10 epizodów).
[b]Steins;Gate[/b].
Anime na podstawie powieści wizualnej (24 odcinki, jeden spcjal i 90 minutowy film podsumowujący).
Okabe Rintarou, samozwańczy* [i]crazy mad scientist[/i] zakłada laboratorium, gdzie wraz ze swoim kolegą Darou, specjalistą od komputerów, tworzy futurystyczne gadżety. Które nie działają tak jak powinny. Weźmy taki futurystyczny gadżet nr. 8 - w założeniach miała to być mikrofalówka sterowana komórką. W praktyce działa jako wehikuł czasu...
Tak, to jest anime o podróżach w czasie. Ale twórcy podeszli do tematu odrobiwszy lekcje. Pod względem teoretycznym produkcja ma ręce i nogi. Fabuła rozwija się dynamicznie i jak na tego typu produkcję jest zadowalająco skomplikowana, wplatając takie wątki jak CERN, Johna Titora czy IBM 5100. Do tego znakomicie potrafi uderzyć na poziomie emocjonalnym, dzięki znakomitym kreacjom bohaterów - czasami irytujących, miejscami dziwnych, z odchyłami od normalności, ale niezwalających na pozostanie wobec nich obojętnym.
Chociaż początkowo ton serii jest komediowy, to się zmienia - manipulacji czasem przynoszą poważne i dramatyczne konsekwencje.
Jak dla mnie bomba i 9/10 - do dychy zabrakło po prostu "tego czegoś" (i nie jestem odosobniony w tej opinii).
Parę dni temu skończyłem oglądać [b]Re:Zero − Starting Life in Another World[/b] i od tego czasu próbuję się pozbierać po kacu, jaki u mnie wywołał.
O czym to jest? Ogólnie jest to generyczny świat fantasy w którym krzyżują się koncepcje ze Steins;Gate i Dark Souls. Sprawdza się to, więc możecie iść i zacząć oglądać.
Dla tych, którym powyższe niewiele mówi troszkę dłuższy opis. Subaru Natsuki, everyman otaku, ot tak trafia do świata który mógłby uchodzić za standardowy setting dla gry dziejącej się w a la średniowiecznym fantasy. Subaru bez oporów przyjmuje na siebie rolę the chosen one i po drobnych perypetiach nawiązuje znajomość ze śliczną srebrnowłosą półelfką (spoiler alert - straci dla niej głowę, ale kim ja jestem, żeby mu to wypominać?) i postanawia ją wspomóc w odszukaniu skradzionej błyskotki. Rzeczy bardzo szybko komplikują się w paskudny sposób, co prowadzi do dwóch odkryć. Po pierwsze, Subaru jest nikim - próby zachowywania się jako bohater kończą się podobnie jak podejście do Dark Souls jakby był typowym RPGiem prowadzącym casuala za rączkę - szybką lecz bolesną śmiercią.
Po drugie, to wcale nie oznacza, że dla niego trud skończony. Zgon dla Subaru to swoiste wczytanie savepointa, cofnięcie się w czasie i możliwość podjęcia kolejnej próby. Brzmi nieźle? No niezbyt, bo oznacza to ci ciągłe doświadczanie agonii i prowadzenia relacji z ludźmi, dla których co chwila jest się obcym.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że fundamentem Re:Zero są emocje. Bohater nie myśli tylko czuje, nie analizuje - przeżywa, serce ma pierwszeństwo przed szkiełkiem i okiem. Z tego powodu utwór w warstwie intelektualnej nie oferuje zbyt wiele. Ale za to rozegranie na płaszczyźnie emocjonalnej jest fenomenalne, co pozwala nawiązać połączenie z odbiorcą. W tym miejscu anime wygrywa - czujemy bohaterów, angażujemy się w ich zmagania i cierpimy razem z nimi. A cierpienia jest sporo, bo Subaru próbujący odgrywać klasyczne w gatunku role często jest dla siebie najgorszym wrogiem. Re:Zero ma tu ambicje być jednocześnie meta i psychologicznie skomplikowane, i muszę przyznać, że to działa.
To co nie działa (a przynajmniej jest stosunkowo słabe), to sceny walki i ogólnie starcie - wizualnie ładne, ale przekombinowane dla samego przekombinowania. Niby rule of cool, ale to taki dysonans z resztą elementów, że zakłóca immersje.
Co by tu jeszcze powiedzieć? Jest gęste, bez przeciągania i powtarzania tych samych elementów (no Endless Eight). Ma rewelacyjną chemię między niektórymi postaciami. No i zostawia po sobie olbrzymiego kaca.
Zdecydowanie polecam.
25 odcinków (czyli standardowo), a co do średniości, to zależy na jakie elementy się zwróci uwagę. Jak pisałem, fundamentem Re:Zero są emocje; dotrą do odbiorcy - anime wygrało. Nie dotrą - z pozostałych rzeczy ma mało do zaoferowania.
FF15.
Dla fanów - z drugiej strony tylko tacy toto oglądają.
Wstęp do gry. Animacyjnie czasami trudno odróżnić, ale to obecnie norma.
scenariusz, no trudno podążyć za logiką akcji
"Gra" Sean Bean i Leana Headey.
You cannot post new topics in this forum You cannot reply to topics in this forum You cannot edit your posts in this forum You cannot delete your posts in this forum You cannot vote in polls in this forum You cannot attach files in this forum You can download files in this forum
FAQ
Search
Memberlist
Usergroups
Register
Log in
[ REPLY ]