Prosze cię, nie rozśmieszaj mnie - grafika w ogóle się tej gry nie broni na żadnej linii - grafa z Fallouta czy gier na Infinity Engine może się bronić w dzisiejszych czasach - ale niestety Krondoriańska się do nich nie zalicza.
Ale trzeba przyznać Krondorom jedno - miały niesamowity, niespotykany ani w tamtych czasach ani dziś motyw z obserwowaniem bohaterów jakby z kadrów filmowych - w zalezności od tego do którego miejsca i z jakiej strony idzie nasza drużyna - w odpowiedni sposób zmienia się kąt ich obserwowania: mamy widok izometryczny z góry, zza zaułka, panoramę ulicy itd. Rozwiązanie kapitalne - wymagające w owych czasach niesamowitych nakładów pracy (każda lokacja musiała być stworzona w kilku widokach). Co prawda lokacje są zrobione w 2D, ale za to drużyna jest stworzona w 3D - albo w każdym razie coś co 3D naśladuje, wygląda to trochę jak przygodówka, trochę zaś jakbyśmy film oglądali. Widok jest niesamowity - choć jak powtarzam - w dzisiejszych czasach razi prymitywizmem i pikselozą. Ale nawet pomimo tego jest warty uwagi (bo jednak główna siła Krondorów tkwi - jak przedpiśca wyłożył - na niebanalnej fabule, opowiadanej historii) ...
Krondor warto polecić z jeszcze jednego powodu - był chyba jedną z pierwszych gier, która oddawała nam do dyspozycji system alchemii (mogliśmy sobie sami majstrować mikstury, nawet próbować eksperymentować z recepturami) oraz pułapki rozbrajane w symulatorze zręcznościowym (w dzisiejszych czasach myślę że ktoś mógłby powrócić do tego pomysłu i wyprodukować urządzenie peryferyjne na USB imitujące rozbrajanie zamków i pułapek które raziłoby nas 220V w razie porażki
)
I bardzo żałuję że Krondory nie doczekały się remake w pełnym 3D jak Wizardry 8
Ja bym do tego kanonu dodał jeszcze Summonera, którego pierwsza część - nieco zapomniana była wydana parę lat temu, zaś gra doczekała się kontynuacji na PS (niestety o PC już nie pomyślano a szkoda). Gra nie jest wybitna, ale pochodzi z niezawodnej kuźni THQ która zawsze wypuszcza zajebiaszcze produkty, fabuła może jest równie liniowa co w Krondorze, ale za to zachwyca rozmach świata - przepiękne, olbrzymie lokacje pełne bajkowych klimatów (co w późniejszym okresie gry wywołuje straszny kontrast w momencie gdy świat staje na krawędzi zagłady i te same piękne miejsca które odwiedzaliśmy w poprzednich rozdziałach lezą w gruzach, pełne porozrzucanych zwłok) i podszycie fabularne - cała gra jest jedną wielką encyklopedią mitologii fantasy - scenarzyści stworzyli dla niej całkowicie nową, wymyślona historię, kosmologię, kosmogonię która zachwyca swoją epickością i poetyckością, mogąc spokojnie konkurować z Forgottenami czy Śródziemiem - a przewija się w prawie każdym queście.
I choć gra jest liniowa - to muszę przyznać że ogrom zadań drugoplanowych można spokojnie porównać do Baldursów czy Fallouta (i szczerze powiedziawszy - bez solucji miałem problemy z wykonaniem części z nich - bo jeśli np. pokpimy sprawę w jakimś queście i zamiast dostarczyć pracodawcy żądany przezeń przedmiot przetrzymamy go trochę - bo np. chcemy aby XPki za jego wykoanie dostali także nasi kompani, których możemy przyłączyć dopiero w późniejszym etapie - to okaże się po fakcie że naszego pracodawcę ktoś zakatrupił - bo z powodu naszego lenistwa nie mógł wypełnić swego planu i dostał w dupę
). Jest to też jednak z niewielu gier - które jak w Diablach - dopasowuje nam poziom trudności strarć i encounterów do siły naszego teamu - nawet będąc pakerami na maxipoziomach z supersprzętem możemy natrafić na przeciwników, którzy sprawią nam problemy - i to na tyle spore że rzucenie się na tak samo liczebną grupkę wrogów co nasz team możemy przypłacić śmiercią 3 bohaterów w pierwszych sekundach starcia - że o rzucaniu się na liczniejszego wroga nie wspomnę. Gra dysponuje niesłychanie realistycznym systemem walk - jeśli damy otoczyć wrogom któregokolwiek z bohaterów - nawet supernapakowanego woja - to zarżną go nam nie dając mu nawet szansy na wyprowadzenie ciosu - i nawet uniki i parowania na maxymalnych levelach mu nie pomogą, jesli nie będziemy pilnować pleców to rozwleką nam wnętrazności na strzępy, jeśli rzucimy się na maga ufni jedynie w siłę naszych magic itemów, to skasuje nas mrugnięciem oka (ale tez i z drugiej strony możemy wykorzystywać taką taktykę na własną korzyść - osaczając pojedynczych wrogów, oddzielać ich od grupy i kasować w trymiga zaś każdemu powalonemu na ziemię przeciwnikowi drużynowy łotrzyk może bez problemu poderżnąć gardło - nawet jeśli pacjent miał 1200 życia ;-) )
W zasadzie jedyne co tej grze można mieć za złe to to że nie ma pułapek, za mało jest skrzyń do obrabiania, nie można grasować po domach spokojnych obywateli grabiąc im półki, uprawiać kieszonkowstwa a system magii jest zbyt ubogi, zaś grafika zbyt bajkowa, momentami wrecz mangowata. Ale nie ma nic przyjemniejszego moim zdaniem w cRPG niż atakowanie gotyckiego rycerza, dzierżąc w jednej ręce romański pawięż a w drugiej katanę
PS.:
Jest bezkonkurencyjna, bo nie przypominam sobie, żeby do tej pory ktoś wpadł na pomysł gry o podobnym klimacie z tak rozbudowaną fabułą, klimatem (PRZEDE WSZYSTKIM) i grywalnością - może tylko nieco kańciasta trochę ją deprymuje w porównaniu z dzisiejszymi produkcjami, ale poza tym SYSTEM SHOCK II jest klasą samą dla siebie. 
Shodan forever 
.
. Ja z NWN II pamiętam głównie chujawą pracę kamery, puste miasta, drużynę budowaną na zasadzie "To ja z tobą będę się włóczyć, bo mam Neutralny Dobry i scenarzyści mi tak kazali", i fabułę w stylu "Wychowywał mnie wujek, bo moich rodziców zabił Mroczny Lord, a w dniu moich osiemnastych urodzin jacyś złoczyńcy napadli na naszą wioskę Anus Mundi i musialem uciekać" 
Widzę, iż nie doceniasz Pan tego pięknego potwora. 
czyli to zwykła siekanka?