[Dabliu]

9 lutego 2007, 01:25

[Tanit]

Dobra dobra się wypowiem, bo co chwila ktoś mnie oskarża o nie czytanie fantastyki ^^'

Choć i tu 'pochwalę' się tylko kilkoma książkami (brak czasu robi swoje )
Czytałam 'Kuzynki' i 'Księżniczkę' - historia o tych trzech paniach była pierwszą stycznością z Pilipiukiem i odebrałam ją jak najbardziej pozytywnie. Czytało się szybko, wciągało i chciało się więcej... czyli w zasadzie tak jak powinno być.
Dalej
'Czerwona Gorączka' - tu przeczytałam mniej więcej do połowy (cholerny czas ). Książka zupełnie inna, ale podobnie jak u Kruszewskiech - wciągająca.
Zastanawiam się nad kupnem co poniektórych książek, między innymi 'gorączki', bo jak na razie tylko pożyczam v.v'

'Oko jelenia'? Zapowiada się interesująco ^^

Au revoir!

[Tigana]

Czytając powyższe wypowiedzi Pilipiuka ciśnie mi sie na usta jedno pytanie: Na ile jest to reklama najnowszej książki i gra z czytelnikami, a na ile prawda? Ja się raczej na "Oko jelenia" nie piszę, ale znając siebie nie zaręczam, że nigdy tej książki nie przeczytam.

[MichalD]

Czytal juz ktos Oko Jelenia?:) Podobno na Katedrze.nast nie jest jeszcze zrecenzowane, poniewaz ktorys z redaktorow jest niedysponowany.

[Tigana]

[Beata]

Przyznam się, że niewiele utworów tego Autora czytałam. Po prostu nie mogę się "przemóc". Ten język! Fuj! No, nie akceptuję takiego słownictwa i już! Czy jest jakaś Jego książka, w której nie ma wulgaryzmów lub użycie wulgaryzmów jest uzasadnione? Bo być może do tej pory miałam pecha - co zajrzałam do jakiejś, to na "wyrazy" przeróżne natrafiałam...

[Tigana]

[Maeg]

Przeczytałem Drogę do Nidoras, i na tym posta mógłbym zakończyć. To chyba jedna z najsłabszych książek które wyszły spod pióra "Wielkiego grafomana". Konstrukcja powieści opiera się głównie na dialogach (dodajmy większe marginesy, większą interlinie i czyta sie dzięki temu szybko ) po przetykanych krótkimi opisami. W dodatku prolog do głównego dania jest już poniżej krytyki. Wygląda jakby napisał go początkujący mistrz gry. Tragedia.(początkującemu MG by się wybaczyło ) Irytująco nieudolne próby moralizatorstwa, okropne. Dochodzi też to co Tigana pisał w recenzji, bohaterowie obejrzeli/usłyszeli to czy tamto o epoce w której przyszło im żyć. Zaskakująco dużo wiedzieli, można było odnieść wrażenie że hobbystycznie się takimi sprawami interesują. A można było wykorzystać łasice, jak w sprawie języków.

Odradzam wszystkim, nawet fanom autora. Choć co do fanów, to mają jednak chyba odmienne zdanie:

[Tigana]

[Maeg]

[Tigana]

[opalooki]

Dlaczego sądzicie że cykl "Oko jelenia" jest najgorszy? Dlatego ze autor zrezygnował z satyry? Wędrowycz był zbyt przerysowany, zwłaszcza w "Pola trzcin" gdy okazało się że Semen ma w stodole sterowiec sprzed stu lat. I wreszcie Pilipiuk nie pisze z nienawiścią do komunistów- tylko do protestantów. Przedstawiony przez niego obraz epoki jest bardzo realistyczny i brutalny.

[Zly]

Cóż... Seria Wędrowyczów to masterpiece
Przyznam, że nowych książek nie czytałem jeszcze. Wędrowyczów, Nudne ale fajne Norweskie Dzienniki i okropne Kuzynki

[Elektra]

[Zly]

[Tigana]

[Jegred]

"Oko Jelenia Podroż do Nidoras "?, moim zdaniem dobra książka, spodobał mi sie pomysł p. Pilipiuka z umieszczeniem dwojga współczesnych ludzi w czasach dla nich całkiem obcych i przerażających, pisze tylko o dwójce ponieważ Hela w jakimś tam stopniu oriętuje się w nowej rzeczywistości. Trochę nie podobało mi się jak np. uczeń liceum produkował mydło czy starał się wytworzyć Pelicyline (co miało miejsce w tomie 2) , nie mam pojęcia skąd wynika ta niechęć. Co do opowiadań o Wędrowyczu, to nie przeczytałem "Wieszać Każdy Może" ale tylko dlatego, iż książki tej, nie posiadam jeszcze na stanie, a co do powszednich zbiorów, podobały mi sie one nawet, nawet, szczególnie ze względu na humor jaki jest w nich zawarty oraz język który pomimo tego że jest prostacki, w jakiś tam sposób jest miły dla ucha Pozostałych jego dziel nie czytałem. I po mimo że kurzy sie u mnie na półce "Operacja Dzień Wskrzeszenia" jakoś nie mam chęci po nią sięgać.

[Tigana]

[Jegred]

[Tifa Lockhart]

Bardzo lubię twórczość tego autora. Najlepsze jego teksty to te o Jakubie Wędrowyczu. Śmieszne i absurdalne . 3 tomowa powieść Kuzynki też mi całkiem podobała . 2586 kroków i Czerwona gorączka to zbiory fascynujących opowiadań. A Operacja dzień wskrzeszenia w ogóle mi nie przypadła do gustu . Nudna i nieciekawa. A Pilipiuk naprawdę mógłby pisać książki historyczne. Każdy by lubił historię . ;D

[Romulus]

Pilipiuk to rzygi. Poza jednym opowiadaniem przerobionym potem na powieść (Kuzynki) nie jestem w stanie niczego pozytywnego o tym gościu napisać. Taka literatura pulpowa, jest na to popyt - ok. Nie postawiłbym na półce, bo bym się ze wstydu spalił.

[You Know My Name]

Jestes chyba zbyt surowy. Kilka opowiadan jest naprawde dobrych, szczegolnie z 2468 Krokow i Czerwonej Goraczki a Jakub Wedrowycz kiepski tez nie jest, nie mow, ze nie wzbudzil Twojego smiechu.

[Sabetha]

Moja znajomość twórczości pana P. ogranicza się do trylogii "Kuzynki" i kilku opowiadań o Jakuba Wędrowycza przypadkach, więc wygłaszanie kategorycznych o niej opinii zostawiam ludziom, którzy znają ją lepiej. Pozwolę sobie przedstawić swe przemyślenia na temat stylu, jakim dzieła owe zostały spisane. A mówiąc szczerze, nie jest to styl, który mógłby kogokolwiek powalić. Schematyczne opisy, nieco sztywne dialogi... Mógłby się też w końcu Andrew szarpnąć na słownik synonimów
Niewątpliwym plusem "Kuzynek" jest wiedza autora o czasach minionych, która wybitnie podnosi ich wartość w moich oczętach zielonych... Bo pod względem fabularnym wystawiłabym im tróję z plusem.
Wędrowycza dyplomatycznie przemilczę. Tak będzie lepiej dla niego. I dla mnie też.

[Tigana]

Tak jak czytam posty powyżej + moje własne doświadczenia z prozą Pilipiuka to nasuwa się jedna myśl - czas żeby Andrzej przerzucił się na pisanie "Historii Polski" albo chociaż podrecznika do historii - byłby bestseller, a lekcje na pewno nie byłyby nudne

[Adashi]

Teksty o Wędrowyczu pamiętam jeszcze z czasów RIP Fenixa, humorystyczne - do poczytania, ale w związku z tym, iż nie przepadam za tego typu literaturą to nie zaopatrzyłem się w poszczególne zbiorki opowiadań. Natomiast bardzo podobała mi się trylogia o Kuzynkach, zwłaszcza pierwszy tom. Solidne rzemiosło pisarskie i porządna rozrywka. Pozytywne zdanie mam też o opowiadaniach zebranych w "2586 kroków" i "Czerwonej gorączce" - imho naprawdę świetne utwory.

[Taclem]

To może ja dorzucę kilka słów o moich przygodach z prozą Andrzeja:
1. Wędrowycz poznany na łamach "Fenixa" stał się kompanem na lata i wybaczam garść płycizn przez które musiałem się przedzierać, żeby przeczytać wszystkie historie z nim w roli głównej.
2. Kuzynki - tu jestem zwolennikiem. Ciekawie opowiedziana historia, w sumie takiej literatury nikt poza Pilipiukiem u nas nie pisze.
3. Opowiadania inne - niektóre trzeba przyanć są świetne, razi mnie natomiast zamieszczanie obok powiażniejszych tekstów w tym samym zbiorze nieco infantylnych opowiadetek dla nastloatek. Już najgorzej wychodzi Pilipiukowi fantasy.
4. Oko Jelenia. Przeczytałem dwa tomy. I starczy. Dalej nie czytam. Nie wydarzy siętam nic co by mnie zainteresowało.
5. Operacja dzień wskrzeszenia - jak na fantastykę młodzieżową, to niezłe, zwłąszcza początkowe wątki, później troszkę słabiej. Do dorosłej fantastyki sporo tym tekstom brakuje.
6. Norweski dziennik - poddałem się po pierwszym tomie. Zawieszenie nieweiary puściło w szwach, choć przecież fantastyki tam niewiele.
7. Pan Samochodzik - z różnych przyczyn czytam. O powodach nie warto tu mówić, ale tomy stworzone przed kilku laty przez Pilipiuka (vel Olszakowskiego) to jedne z ciekawiej napisanych powieści kryminalno-sensacyjych dla młodzieży, jakie czytałem. I nie ma znaczenia czy ocenimy je w serii, czy poza nią.

[Tigana]

[Kimuriell]

Książek Pilipiuka zaliczyłem już sporą gromadę, ale na razie skupię się na Oku Jelenia.

Już na samym początku w oczy rzuca się genialnie zaprojektowana okładka wszystkich wydanych obecnie tomów cyklu. Niby nie to jest w książkach istotne, lecz zawarta w tych obrazkach obietnica poznania interesującej przygody na mnie podziałała Fabryka Słów doszła do dobrych wniosków, skoro dba o wizualną stronę swoich "produktów" (jednakże to materiał na oddzielny temat). Niestety pierwsze wrażenie psuje to, co można zastać w środku, a mianowicie minimalna ilość tekstu na kartach pilipiukowej powieści... Gdyby zmniejszyć trochę litery i marginesy, oraz wywalić drukowane na wszystkich stronach ozdobniki, dwa pierwsze tomy można by zmieścić w jednym... Czytelnik zaoszczędziłby 30 zł, a cała historia nie wydawałaby sie może tak nużąca i rozwlekana na siłę. Pomarzyć sobie można, prawda?

Prolog, podobnie jak okładka, obiecuje wiele. Niestety część właściwa książki trochę zawodzi. Dużo jest rozmów bohaterów, ich przemyśleń, snucia planów, szczegółowych analiz sytuacji, odczuć itd. To jest dobre, ponieważ przybliża nam bohaterów i czyni ich bardzo rzeczywistymi. Jednakże pochłania to sporo miejsca, które powinno się przeznaczyć na akcję I to jest właśnie mój główny zarzut pod adresem Oka Jelenia. W tej książce po prostu za mało się dzieje! Człowiek czeka kilkaset stron na spotkanie danych bohaterów, a gdy już do niego dochodzi, nic się nie rozstrzyga, a wręcz odkłada na bliżej nieokreślony czas Gdy w końcu coś ciekawego zaczyna się dziać, głównemu bohaterowi urywa się film (w jego przypadku Pilipiuk zastosował narrację pierwszoosobową), a potem trzeba czekać na wyjaśnienie co się stało.

Na koniec warto by rzec, że pomimo wszystkiego znalazłem w najnowszym dziecku Andrzeja Pilipiuka coś, co mnie przykuwa na długie godziny i pozwala pokonywać niestrudzenie kolejne setki stron Cała historia i wiele małych elementów w nią wplecionych są warte mojego czasu. Dałem się zaczarować

Na szczęście pierwsze trzy tomy udało mi się pożyczyć od znajomej

[Kennedy]

Z Pilipiukiem mam styczność od dawna, chyba od momentu wydania "Weźmisz czarno kure...". Cykl opowiadań o Jakubie bardzo lubię, przede wszystkim za końską dawkę absurdalnego i chłopskiego humoru, aczkolwiek mam wrażenie, że w pewnym momencie autor się trochę zagubił i zaczął produkować te opowiadania taśmowo...co się przekłada na ich jakość. "Zagadka Kuby Rozpruwacza" jest zwyczajnie słaba, "Wieszać Każdy Może" trzyma trochę wyższy poziom, ale i tu jest obecne "zmęczenie materiału". Jak na razie widzę, że Pilipiuk dał odpocząć Jakubowi i dobrze.

Z innych znam "Kuzynki" - niezłe. Ponadto zbiór opowiadań "2586 Kroków", niekitóre gorsze, inne lepsze, ogólnie jest przyzwoicie. ""Norweski Dziennik", chociaż przebrnąłem przez dwa tomy, średnio mnie zachwycił. Za to bardzo mi się spodobała "Operacja: Dzień Wskrzeszenia". Przez pierwsze strony szło opornie, a potem poleciało. Znakomite czytadło sf, czyta się pratycznie samo. No i niezgorsza fabuła. Lekkie, łatwe i przyjemne, jak to zwykle u Pilipiuka.

Reszty nie znam i nie śpieszy mi się do poznania, bo, tak po prawdzie, wiem z grubsza czego się spodziewać. Prosty, niewyszukany język, śladowa ilość opisów, sporo akcji i nieskomplikowani bohaterowie. To mnie najbardziej odrzuca od Pilipiuka. Jego twórczość to znakomite czytadła, takie do połknięcia i... zapomnienia. Nic ponadto. Z drugiej strony, one mają takie być, a to pewien plus. Najgorzej jak ktoś pisze czytadło udające coś ambitniejszego, coś, czym nie jest.

[Vemona]

Jak do tej pory Pilipiuka czytałam tylko "Kroniki Jakuba Wędrowycza" i "Kuzynki" i o ile Jakub był całkiem sympatyczny i strawny, acz w większych ilościach nieco męczący, to Kuzynki spodobały mi się ogromnie i koniecznie chcę dorwać kolejne tomy, choć zetknęłam się z opinią, że "Księżniczka" jest słabsza.